Αν μπεις σε ένα
λαϊκό καφενείο θα ακούσεις τους θαμώνες να στολίζουν με βαριές εκφράσεις τους
πολιτικούς - "άχρηστοι", "προδότες" και
"ανίκανοι", είναι εκφράσεις καθημερινές. Από την άλλη, αν βρεθείς σε
μία συνάντηση με ανθρώπους της «υψηλής» κοινωνίας θα ακούσεις να τους
περιγράφουν ως "ανεπαρκείς", "χαμηλού επιπέδου" και
"διεφθαρμένους".
Μπορεί, λοιπόν,
να συμφωνούν όλοι ότι οι πολιτικοί μας είναι κακοί, να είναι δηλαδή ένα αξίωμα
των νεοελλήνων αλλά οι πολιτικοί έχουν μια σκληρή απάντηση. Οι πολιτικοί μπορεί
να είναι ό,τι είναι αλλά εκλέγονται από το λαό, άρα οι χαρακτηρισμοί που
ακούγονται για τους πολιτικούς αφορούν και τους εκλέκτορές τους. Πικρή αλήθεια
ή εξίσωση τύπου όργανο, μπουζούκι και αστυνομικός;
Είναι, όμως, αυτό
το πρόβλημά μας; Για αυτά που ζούμε φταίνε αποκλειστικά οι πολιτικοί; Από τη
μεταπολίτευση και μετά ψάχνω να βρω έναν Έλληνα που κατάφερε να αναρριχηθεί
στην κορυφή της Ελληνικής Αστυνομίας, του Πανεπιστημίου Αθηνών ή του ΙΚΑ και
πραγματικά να έκανε τη διαφορά.
Να κατάφερε να τσακίσει την εγκληματικότητα, να
έκανε το Πανεπιστήμιο να ξεχωρίζει σε Ελλάδα και Ευρώπη ή να δημιούργησε έναν
ασφαλιστικό οργανισμό - παγκόσμιο πρότυπο, να έγραψε Ιστορία, βρε αδελφέ. Όμως
δεν υπήρξε δικαστικός, στρατιωτικός ή Ιερέας που να ήταν τόσο ξεχωριστός που το
παράδειγμά του να δημιουργούσε ένα κίνημα προκοπής.
Η απάντηση θα
έρθει σαν καραμέλα, το σύστημα προωθεί τους δικούς του και οι άξιοι μένουν
πάντα εκτός ή αλλοτριώνονται. Αλήθεια; Πόσο καλοί είναι αυτοί που δεν μπορούν
να φέρουν μια αλλαγή όχι στο έθνος αλλά έστω στον τομέα τους; Πόσο άριστοι
είναι αυτοί που τελικά κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κορυφή καθαροί αλλά
εκείνη τη στιγμή εντάχθηκαν τελικά στο σύστημα; Μήπως δεν είναι αρκετά
ξεχωριστοί; Μήπως δεν είναι αρκετά φωτισμένοι;
Η ΕΛ.ΑΣ. δεν
μπορεί να εξασφαλίσει ότι θα γίνει ένας αγώνας μπάσκετ με ασφάλεια για τους
πολίτες που τον παρακολουθούν, το ΣτΕ βγάζει χρησμούς αντί για αποφάσεις τις
ημέρας και τις ώρες που συνεδριάζουν οι πολιτικοί αρχηγοί για την ΕΡΤ και οι
πρυτάνεις δεν δέχονται να αξιολογηθούν ούτε αυτοί ούτε τα ιδρύματά τους.
Όταν ο τόπος δεν
παράγει προικισμένους ηγέτες, φωτισμένες προσωπικότητες που δημιούργησαν αλλαγή
στον τομέα τους πώς και από πού ζητάμε να προκύψουν μετά άξιοι πολιτικοί;
Ο Ουίνστον
Τσόρτσιλ είπε ότι η Ιστορία θα είναι ευγενική μαζί μου, σκοπεύω να τη γράψω.
Στην περίπτωσή
μας νομίζω ότι οι ιστορικοί μετά από 200 χρόνια θα πλήττουν αφόρητα, μιας και
δεν διακρίνω μικρούς ή μεγάλους ηγέτες που φιλοδοξούν να γράψουν Ιστορία, μόνο
εξαιρετικά μορφωμένους και βολεμένους μέτριους που διαχειρίζονται μια κατάσταση
παρακμάζουσας ευημερίας. Τι μου θυμίζει… Τι μου θυμίζει;
