Σταύρος Θεοδωράκης
Την
είδα ξανά. Ήταν αναγκασμένη να παρκάρει η ίδια το μαύρο θεόρατο τζιπ στα έγκατα
του πλοίου και μετά, μαζί με όλους τους άλλους πληβείους, να στριμωχτεί στις
σκάλες για τον έλεγχο των εισιτηρίων. Χοντρές και λεπτές καδένες στον λαιμό,
ένα αραχνοΰφαντο μακρύ φόρεμα, τσαντάκι και παπούτσια από αυτά που
επιβεβαιώνουν τη ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ ότι η μόδα είναι τόσο ανυπόφορη γι’
αυτό την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.
Το φρύδι της, βέβαια, μαρτυρούσε την
ανωτερότητά της. Και η ακολουθία της. Μια ξερακιανή Φιλιππινέζα που με το
αριστερό χέρι έσφιγγε στην αγκαλιά της ένα... περισσότερα »
