Αν το τρέχον
πολιτικό ρεπορτάζ αντιστοιχεί στο ενδιαφέρον της κοινωνίας, τότε γύρω μας
υπάρχουν τύποι που περιμένουν να μάθουν ποιο υπουργείο θα πάρει η Φώφη και πού
θα πάει ο Χρυσοχοϊδης, ο οποίος, πιθανότατα, κοιμάται με γραβάτα. Δεν ισχύει.
Λίγο πριν φύγει ο μήνας οι άνθρωποι ασχολούνται με το επόμενο νοίκι, όχι με τον
διάδοχο του Ρουπακιώτη.
Ο ανασχηματισμός είναι μία υπόθεση που στην ουσία
απασχολεί λίγους, αλλά προβάλλεται επάνω σε όλους μας. Στην Ελλάδα οι
ανασχηματισμοί επενδύονται με περισσότερο δράμα από αυτό που τους αναλογεί.
Έχει εξήγηση. Η μετακίνηση του πολιτικού στελέχους προκαλεί αναταράξεις στον
μικρόκοσμό του.
Από τις γραμματείς που θα πατήσουν με έπαρση τη μοκέτα του
γραφείου, μέχρι τους φίλους δημοσιογράφους που θα γλείψουν τα μουστάκια τους, ο
ανασχηματισμός διεγείρει μία κλίμακα ανθρώπων - μερικοί βλέπουν τις ζωές τους
να αλλάζουν. Πόσοι είναι αυτοί; Μερικές εκατοντάδες, το κοινό που διαβάζει
παραπολιτικές στήλες και υπόγεια blogs. Πέραν αυτών, ο ανασχηματισμός δεν κάνει
ούτε μπιρίμπα σε καφενείο.
Θεωρητικά οι
ανασχηματισμοί γίνονται για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του πολιτικού
ακροατηρίου και ο συσχετισμός μεταξύ τάσεων και προσώπων. Ο αρχηγός προσφέρει ή
αφαιρεί καρέκλες, γυρίζοντας το κουτάλι στο καζάνι της εξουσίας.
Έχει αυτό
επιπτώσεις στη λειτουργία του κράτους; Στην καλύτερη περίπτωση είναι αδιάφορο.
Στη χειρότερη, καταστροφικό. Να δεχθούμε ότι είναι οι υπουργοί αυτοί που
«τρέχουν» το κράτος, εντάξει. Μερικοί μήνες δεν φτάνουν για να αναπτύξουν τον
σχεδιασμό τους.
Εκτός των άλλων, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους πολιτική
υγείας έχει στο μυαλό του ένας άνθρωπος άσχετος με τον χώρο που καλείται να τον
υπηρετήσει μετά από ένα τηλεφώνημα. Ας πούμε ότι έχει. Σύντομα ο χρόνος τελειώνει
και έρχεται άλλος για να επιχειρήσει τα δικά του. Τις περισσότερες φορές,
βέβαια, δεν γίνεται απολύτως τίποτα.
Το σύστημα δουλεύει -όπως δουλεύει- από
τους γενικούς γραμματείς και τους υπηρεσιακούς παράγοντες. Η αποτελεσματικότητα
του κράτους αντιστοιχεί στην επάρκεια των στελεχών, όχι στον σχεδιασμό των
υπουργών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι πετυχημένοι υπουργοί θεωρούνται αυτοί
που αποκεντρώνουν ή ακρωτηριάζουν τη γραφειοκρατία.
Ο Σαμαράς και ο
Βενιζέλος θα φτιάξουν τη σούπα τους με τα ίδια υλικά. Η γεύση δεν θα αλλάξει.
Και όμως, έχουν όλον τον χρόνο στη διάθεσή τους για να τα αλλάξουν όλα.
Φανταστείτε να τοποθετούσαν τεχνοκράτες στα βασικά υπουργεία. Καλούς μάνατζερ,
με αξιοπρεπείς αμοιβές και συμβόλαια ως το τέλος της τετραετίας.
Θα μου πείτε ότι
αυτοί δεν είναι κομματικά ελεγχόμενοι, μπορεί να μη διατηρούν σχέσεις με τα
media και να μη διακρίνονται από τις «ευαισθησίες» των πολιτικών. Μόλις είπατε
για ποιο λόγο θα έπρεπε να πάρουν τη δουλειά.
