Γιάνης Βαρουφάκης
Η εγκληματική ανοησία που χαρακτηρίζει σήμερα την
οικονομία της Ευρωζώνης δεν χρειάζεται παρά ένα διάγραμμα για να εμφανιστεί σε
όλο της μεγαλείο. Η μπλε γραμμή καταγράφει τον αριθμό των ανέργων κατοίκων της
Ευρωζώνης από το 1999 μέχρι σήμερα. Η κόκκινη τις δημόσιες δαπάνες (σε δισ.
ευρώ) για την ίδια περίοδο.
Μέχρι
το 2010 (το γενέθλιο έτος του
Μνημονίου μας, το οποίο αποτέλεσε τη βάση όλων των πακέτων «διάσωσης» και
«δημοσιονομικής προσαρμογής» της Ευρωζώνης), η
μπλε και η κόκκινη γραμμή «χόρευαν» μαζί: Ανέβαινε
η ανεργία, ανέβαιναν και οι δημόσιες δαπάνες - καθώς οι κυβερνήσεις δαπανούσαν
περισσότερα σε επιδόματα ανεργίας, προγράμματα επενδύσεων κ.λπ. Κατέβαινε η
ανεργία, μειώνονταν αντίστοιχα οι δημόσιες δαπάνες.
Έως ότου φτάσαμε στην Κρίση
του 2008 που έστειλε την ανεργία στα 16 εκατομμύρια, η Ελλάδα κατέρρευσε το
2010 και άρχισαν η λιτότητα, τα δάνεια, τα Μνημόνια. Παρατηρήστε τι συνέβη σε
αυτές τις δύο γραμμές μετά το 2010 (την κάθετη μαύρη γραμμή).
Το 2010 η Ευρώπη,
εν τη σοφία της, επέβαλε στον εαυτό της την ίδια λίγο-πολύ λιτότητα παντού
(αλλού πιο βάναυσα και αυστηρά και αλλού πιο ήπια). Ακόμα και σε χώρες όπως η
Ολλανδία. Για πρώτη φορά, σε περίοδο που η ανεργία, η μπλε γραμμή, αυξανόταν, η
Ευρωζώνη άρχισε να μειώνει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες.
Για πρώτη φορά ο
«χορός» των δύο γραμμών σταμάτησε και οι δύο γραμμές πήραν διαζύγιο. Η κόκκινη
γραμμή πήρε την κατιούσα, καθώς τα κράτη άρχισαν να μειώνουν δραστικά τις
δαπάνες. Αποτέλεσμα; Η μπλε γραμμή, ο αριθμός των άνεργων της Ευρωζώνης,
εκσφενδονίστηκε στα ουράνια.
Και τι προτείνουν
οι σοφοί ηγέτες μας να γίνει τώρα; Να μειώσουν κι άλλο τις δημόσιες δαπάνες στο
σύνολο της Ευρωζώνης! Όχι να τις μειώσουν σε ελλειμματικές χώρες και να τις
αυξήσουν στις πλεονασματικές. Προς Θεού, όχι. Τις μειώνουν παντού και
ταυτόχρονα! Μια ματιά στο διάγραμμα αρκεί για να δούμε, εάν το θέλουμε, ότι
πρόκειται για τον θρίαμβο της ανοησίας επί της λογικής.
Ότι μόνο μια
θρησκόληπτη προσήλωση στις άνευ λόγου ανθρωποθυσίες μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα
πως, εφόσον κάνουμε ό,τι μας λένε οι τιμονιέρηδες Βρυξελλών, Βερολίνου και
Φραγκφούρτης (κόντρα ακόμα και στις συμβουλές του ΔΝΤ), και το εφαρμόσουμε με
τον απαιτούμενο ενθουσιασμό και ταχύτητα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.
