Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που η χώρα (ευτυχώς) ανήκει στην
ευρωπαϊκή οικογένεια έχει εισπράξει από επιφυλάξεις έως και εχθρικές διαθέσεις
από τους εταίρους της. Αλλοτε εντελώς δικαιολογημένα διότι αδιαφορούσε πλήρως
για τους κοινοτικούς κανόνες και άλλοτε καθ' υπερβολήν, ως θύμα συγκεκριμένων
συμφερόντων που κατάφερναν να έχουν ισχυρή πρόσβαση στις Βρυξέλλες και αλλού.
Τα τρία τελευταία χρόνια και υπό το ασφυκτικό πλαίσιο των μνημονίων τα
παραμύθια τελείωσαν και οι ελιγμοί της Αθήνας κατέστησαν σχεδόν ανέφικτοι. Ασχέτως
του πώς και γιατί η χώρα αναγκάζεται να ζει υπό μόνιμη απειλή, το γεγονός
παραμένει και δεν θα αλλάξει αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει ύστερα από τόσες
θυσίες το οικονομικό της πρόβλημα. Επ' αυτού, το σενάριο είναι λίγο-πολύ γνωστό
και όλα θα εξαρ
τηθούν από τα αποτελέσματα της εν εξελίξει διαπραγμάτευσης με
την τρόικα αλλά και από τις διαθέσεις των ισχυρών της Ευρώπης το προσεχές
διάστημα. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα οφείλει να κάνει τη δουλειά της και όταν
σύντομα έρθει η ώρα, θα κριθούν όλοι για το τι λένε και το τι εννοούν για το
ελληνικό πρόβλημα.
Εως τότε όμως υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες που προδίδουν
τουλάχιστο μεροληπτική αν όχι ύποπτη συμπεριφορά εκ μέρους των Βρυξελλών σε
βάρος των συμφερόντων της χώρας. Η ιστορία με την απόπειρα ιδιωτικοποίησης της
ΔΕΠΑ και το ιδιότυπο κρυφό αλλά τόσο προφανές βέτο της Κομισιόν για να μην
προχωρήσει η συμφωνία με τους Ρώσους «φωνάζουν» από μακριά τουλάχιστο ως
περίεργα.
Σε αυτή την αμαρτωλή υπόθεση προστίθεται και η διεύρυνση της
συμφωνίας Cosco-ΟΛΠ που ορισμένες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με
προσχηματικά ερωτήματα προσπαθούν (όπως αποκάλυψε το «Εθνος της Κυριακής») να
τορπιλίσουν.
Ερωτήσεις και απορίες εκ μέρους της Επιτροπής του τύπου «...γιατί
είναι απαραίτητο να επεκταθεί η δυναμικότητα του λιμανιού...» δεν προκαλούν
απλώς υποψίες αλλά βοούν για τη σκοπιμότητά τους.
Τα δυο αυτά παραδείγματα δυστυχώς δεν είναι τα μόνα που
ευλόγως κινούν υποψίες. Ετσι έχουμε το παράδοξο η χώρα να βάλλεται γιατί δεν
προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις και όταν δεν τους αρέσει ο αγοραστής να
μπλοκάρουν τις διαδικασίες για να μην υλοποιηθούν τέτοιες συμφωνίες. Μετά
ταύτα, το ερώτημα είναι αν η Κομισιόν ενεργεί ως θεματοφύλακας των κοινοτικών
κανόνων ή ως ντίλερ
συμφερόντων.
