του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Μετά την αμφιλεγόμενης πατρότητας επίθεση με χημικά όπλα στο
προάστιο της Δαμασκού, η κατάσταση κλιμακώνεται επικίνδυνα με ταχύτατους
ρυθμούς. Παρά τη συγκρατημένη
στάση των ΗΠΑ και του Μπαράκ Ομπάμα, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία επιδεικνύουν
μια ακατανόητη σπουδή για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, η οποία σπαράσσεται
εδώ και δύο χρόνια από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Οι
ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους στη Δύση, ευθύς εξαρχής υποστήριξαν τους εξεγερμένους
και τη συριακή αντιπολίτευση, εγκλωβισμένες στην πολιτική θεώρηση της Μέσης
Ανατολής που διαμορφώθηκε από τις προηγούμενες αμερικανικές κυβερνήσεις και
έχοντας κατατάξει το καθεστώς του Μπαράρ Άσαντ στον «άξονα του κακού».
Την ίδια
στιγμή, η Συρία είναι ο βασικός σύμμαχος του Ιράν, το οποίο με την υλοποίηση
του πυρηνικού του προγράμματος έχει προκαλέσει μεγάλο εκνευρισμό στη Δύση, και
το οποίο, ουσιαστικά, όπως πιστεύουν πολλοί αναλυτές, είναι ο πραγματικός
στόχος της προετοιμαζόμενης επίθεσης των χωρών του ΝΑΤΟ στη Συρία.
Ο
κόσμος θα είναι πολύ εύκολα κατανοητός αν τα πράγματα χωρίζονταν σε άσπρα και
μαύρα. Κανείς δεν αμφιβάλει για το χαρακτήρα του καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ
στη Συρία. Κανείς, επίσης, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια στην ποιότητα και το
είδος των ανταρτών της επονομαζόμενης συριακής αντιπολίτευσης.
Η Συρία, είτε
μας αρέσει είτε όχι, αυτή τη στιγμή είναι η πρώτη γραμμή μετώπου στην επέλαση
του ισλαμικού φονταμενταλισμού προς δυσμάς. Οι εμπειρογνώμονες τονίζουν πως το
καθεστώς του Μπάαθ στη Συρία, από τον πατέρα του σημερινού προέδρου, στηριζόταν
στη συνεργασία των Νεστοριανών, των Καθολικών, των Μαρωνιτών, των Αλεβιτών, οι
οποίοι ήταν και το ανάχωμα στην κοινότητα των Σουνιτών, οι οποίοι ανέκαθεν
είχαν στενές πνευματικές, ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις με το Ιράν.
Το
αυταρχικό καθεστώς της οικογένειας Άσαντ εδώ και πέντε και πλέον δεκαετίες
έβαζε φραγμό στις βλέψεις των φανατικών μουσουλμάνων για τη δημιουργία ενός
χαλιφάτου στην ακτογραμμή της Μεσογείου με πρόσβαση στα διυλιστήρια της
περιοχής.
Το κοσμικό καθεστώς της Συρίας, προφανώς δεν ήταν της αρεσκείας των
θεοκρατικών καθεστώτων του κόλπου, συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η
ενεργός ανάμιξη τους στη συριακής σύγκρουση και η γενναιόδωρη υποστήριξη τους
προς τις ομάδες του Μουτζαχεντίν που μάχονται εκεί και μετακόμισαν, καθ’ όλες
τις ενδείξεις από τα βουνά του Αφγανιστάν.
Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη
περισσότερο, αν λάβουμε υπόψη μας τη σφοδρή σύγκρουση των Αδελφών Μουσουλμάνων
με τους οπαδούς του κοσμικού κράτους στην Αίγυπτο, καθώς επίσης και την
εκρηκτική κατάσταση στο Σινά, όπου οι διαφαινόμενες σχέσεις της Αδελφότητας με
τη Χαμάς έχουν μετατρέψει την περιοχή σε πρώτη γραμμή του μετώπου με το στρατό
να διεξάγει αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις έναντι εισαγόμενων Μουτζαχεντίν.
Απέναντι
σε αυτή την κατάσταση η ελληνική πολιτεία για του υπουργού των Εξωτερικών της
περιορίστηκε σε μια απλή δήλωση, συσκεπτόμενη παράλληλα για να δει τους όρους
συμμετοχής στις νατοϊκές επιχειρήσεις και τα ανταλλάγματα που μπορεί να
εκμαιεύσει.
Την ίδια στιγμή, η γνωστή σχολή σκέψης: «για όλα φταίνε οι
αμερικανοί» αδυνατώντας λόγω ιδεοληψιών να δουν ότι πρόκειται πλέον ξεκάθαρα
για ένα πόλεμο με πολιτισμικές αναφορές και αναγωγές, καλούν τη χώρα να
συνταχθεί με τους εχθρούς των αμερικανών, δηλαδή με τους φανατικούς
μουσουλμάνους, κάνοντας πως αγνοούν τις καθημερινές επιθέσεις σε χριστιανικούς
ναούς, τις απαγωγές και εκτελέσεις ορθόδοξων μητροπολιτών και καθολικών ιερέων,
τις απόπειρες σύλησης πανάρχαιων μονών.
Ένα
πρόβλημα, μακριά από την παράξενη και αλλοπρόσαλλη καθημερινότητά μας, η
συριακή σύγκρουση, φανερώνει τη σχιζοφρένεια ενός τμήματος της ελληνικής
κοινωνίας, το οποίο δεν μπορεί να επιλέξει με ποιον είναι, για τον απλούστατο
λόγο, επειδή πιστεύει ότι η ερμηνεία της πραγματικότητας γίνεται με θεωρητικές
κατασκευές προηγουμένων αιώνων και πως η διεθνής κατάσταση μπορεί να ερμηνευτεί
με όρους πολιτικής προπαγάνδας για εσωτερική χρήση.
Ο διχασμός είναι τόσο βαθύς
που στο ερώτημα με ποιον να πάμε και ποιον να αφήσουμε, η απάντηση πολλές φορές
μοιάζει με εκείνον που θέλει να κρατήσει κάτω από την ίδια μασχάλη δύο καρπούζια. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στον αραβικό μουσουλμανικό χώρο στις ακτές της
Μεσογείου, από τη νότια Μικρά Ασία μέχρι την άκρη της Βόρειας Αφρικής απέναντι
από την Ισπανία είναι έκρυθμη και παρατηρείται μια επέλαση των πιο φανατικών
και ριζοσπαστικών στοιχείων που με αφορμή την ατυχή «αραβική άνοιξη» θέλουν να
εγκαθιδρύσουν θεοκρατικά καθεστώτα.
Η υπενθύμιση και μόνο ότι από αυτόν τον
εφιάλτη μας χωρίζει μια θάλασσα, η Μεσόγειος, και μια χώρα, η Τουρκία, που έχει
τα δικά της προβλήματα και την καθιστούν ευάλωτη, αρκεί για να χάσουμε τον ύπνο
μας.
